Stale do cynkowania

Jaką stal można cynkować?

Do cynkowania ogniowego można stosować stale niestopowe węglowe, (np. PN-EN 10025-2), stale do zbrojenia betonu (np. PN-EN 10080), stale niskostopowe o podwyższonej wytrzymałości (np. PN-EN 10025-6), stale niskostopowe (np. PN-EN 10083-1), stale walcowane na gorąco lub na zimno (np. PN-EN 10210-1, PN-EN 10219-1), które charakteryzują się zawartością krzemu < 0,03% Si (przy sumarycznej zawartości krzemu i fosforu nieprzekraczającej 0,04%) lub zawartość krzemu mieści się w przedziale: 0,14% do 0,25% Si. Jakość uzyskiwanych powłok cynkowych (połysk, gładkość, grubość, przyczepność, itp.) jest na nich różna i zależy od składu chemicznego; w szczególności od zawartości węgla (C), fosforu (P) i krzemu (P).

Zawartość węgla i krzemu w stali nie powinna przekraczać łącznie 0,5%. Zdarza się, że w stalach zawierających krzem, reakcja żelazo-cynk przebiegnie szczególnie intensywnie i udział stopu żelazowo-cynkowego w powłoce będzie wyższy niż normalnie. W skrajnym przypadku powłoka cynkowa może składać się całkowicie ze stopu żelazowo-cynkowego. Zjawisko to (tzw. efekt Sandelina) obserwuje się zwłaszcza przy zawartości krzemu od 0,03% do 0,14%, jak również powyżej 0,25%. W tych przypadkach powłoka cynkowa jest najczęściej matowo-szara, chropowata, nierównomierna, krucha – wrażliwa na odkształcenia i uszkodzenia mechaniczne. Właściwości powłoki cynkowej powiązane ze składem chemicznym stali określa norma PN-EN ISO 14713-2. Wygląd ogniowej powłoki cynkowej na różnych stalach przedstawia poniższa tabela.